Als een roodborstje genieten op een beschut plekje

Wat zal ik je wensen voor het komend jaar?

Ik heb eerder dit jaar een fotobeeld gemaakt die goed uitdrukt wat ik zou willen wensen. Ik heb een plaatje gemaakt van een parmantig roodborstje dat door het bladerdek heenkijkt naar  de stralen van de zon die door het gebladerte heen piepen. Zodra ik er echter woorden bij probeer te schrijven, voel ik me houterig worden. Toch wil het proberen te beschrijven wat ik met de foto wil zeggen.

Roodborstje in de beschutting van het bladerdek

Toen ik de foto van het roodborstje nam, was ik getroffen door haar parmantige houding. Ze stond er zo mooi bij alsof ze wilde zeggen: ‘Kijk mij eens, heb je me wel echt eens goed bekeken, speciaal voor jou toon ik me zo mooi.’ Tegelijkertijd zag ik dat haar oogjes me angstvallig in de gaten hielden. Was ik wel te vertrouwen? Kwam ik niet te dichtbij, hield ik de juiste afstand? Ik bewoog me niet, en zij ook niet. Tot ze met haar oogjes naar me knipperde en wegvloog.

Diezelfde dag nam ik een foto van de zon die door de bladeren heen scheen, alsof de boom beschermend zijn bladerdek aanbood tegen de al te felle stralen van de zon. Ik besloot het roodborstje die veilige plek te geven, dat besloten bladerdek waar ze zich veilig kon voelen en zich tegelijkertijd kon koesteren in de zon. Daar mag ze zijn wie ze is, met haar gevoel van schuchterheid, nieuwsgierigheid en parmantige trots.

Dat is ongeveer wat ik zou willen wensen. Ik wens je een beschut plekje in de zon waar je jezelf kan zijn.